لغت فوق به معنای مقتدر می باشد.

 ال       El   
لغت فوق به معنای   مقتدر   می باشد. 

اِل واژه ای بوده که قبل از موسی توسط اقوام بت پرست استفاده می گردیده است. در دست نوشته های تاریخی که از کنعانیان بدست آمده، بت اعظم خود را که پدر سایر خدایان بود، اِل می نامیدند. در کل این نام توسط اقوام سامی و زبانهای سامی برای خدایانشان مورد استفاده قرار می گرفته است. نژاد سامی منسوب به پسر نوح سام بوده و عبارت از آشوری و عربی و آکدی (بابلی قدیم )، عبری ، سریانی ، آرامی و کنعانی است و زبانهای سامی، زبان اقوام نامبرده است. قوم یهود نیز از این کلمه بصورت مجرد یا مرکب برای نامیدن خداوند استفاده می کرده اند، مانند میکائیل، جبرئیل، اسرائیل، دانیال و غیره.
توضیحات:
از واژه اِل در ترجمه های کتاب مقدس بصورت مستقیم استفاده نشده و در ترجمه از کلمات خدا و یا بت استفاده گردیده است.

 منابع کتاب مقدس:   پیدایش باب ۱۴ - اشعیا باب ۴۴

  پیدایش باب ۱۴ آیه ۲۰ 
۲۰ ومتبارك‌ باد خدای‌ تعالی‌، كه‌ دشمنانت‌ را به‌ دستت‌ تسلیم‌ كرد.» و او را از هر چیز، ده‌ یك‌ داد.   

  اشعیا باب ۴۴ آیه ۱۰ 
۱۰ كیست‌ كه‌ خدایی‌ ساخته‌ یا بتی‌ ریخته‌ باشد كه‌ نفعی‌ ندارد؟   

  اشعیا باب ۴۴ آیه ۱۵ 
۱۵ پس‌ برای‌ شخص‌ به‌ جهت‌ سوخت‌ بكار می‌آید و از آن‌ گرفته‌، خود را گرم‌ می‌كند و آن‌ را افروخته‌ نان‌ می‌پزد و خدایی‌ ساخته‌، آن‌ را می‌پرستد و از آن‌ بتی‌ ساخته‌، پیش‌ آن‌ سجده‌ می‌كند.   

روزه در مسیحیت Fasting in Christianity

 روزه در مسیحیت     Fasting in Christianity 

کتاب مقدس در ارتباط با روزه هیچ گونه قوانین یا زمان خاصی را در اختیار ما قرار نمی‏دهد هر چند مسیح در ارتباط با اصول روزه داری تعلیمات خاصی را ارائه می‏دهد. "اما چون‌ روزه‌ دارید، مانند ریاكاران‌ ترشرو مباشید زیرا كه‌ صورت‌ خویش‌ را تغییر می‌دهند تا در نظر مردم‌ روزه‌دار نمایند. هرآینه‌ به‌ شما می‌گویم‌ اجر خود را یافته‌اند ۱۷ لیكن‌ تو چون‌ روزه‌ داری‌، سر خود را تدهین‌ كن‌ و روی‌ خود را بشوی‌ ۱۸ تا در نظر مردم‌ روزه‌دار ننمایی‌، بلكه‌ در حضور پدرت‌ كه‌ در نهان‌ است‌؛ و پدرنهان‌بین تو، تو را آشكارا جزا خواهد داد" (متی ۶: ۱۶-۱۸). 
بر اساس سنت، ایمانداران معمولا روزه را در ایامی که عیسی مسیح در بیابان روزه گرفت به انجام می‏رسانند، هر چند که هیچ حکم خاصی در این مورد وجود ندارد. 
ما در مسیحیت تابع احکام مذهبی نیستیم به همین علت، روزه مسیحی در زمان و تحت قوانین مذهبی خاصی صورت نمی‌گیرد. ایمانداران مسیحی آزاد هستند که در هر زمان، با هدایت روح خدا، بطور انفرادی یا گروهی، برای یک روز یا روزهای متعدد، و یا حتی برای چند ساعت، روزه بگیرند. ضمناً در روزه مسیحی می‌توان از یک یا چند وعده غذا صرف ‌نظر کرد و یا حتی از خوردن بعضی مواد غذائی خودداری نمود. هدف اصلی روزه مسیحی این است که با فروتنی به خدا تقرب جوئیم و هدایتهای او را بطلبیم و اوقاتی را در دعا و مناجات در حضور او بسر ببریم. 
در مورد روزه مسیحی، لازم است بدانیم که بمنظور صواب و ریاضت، و یا بدست آوردن دل خدا و نجات از گناه، بجا آورده نمی‌شود زیرا با ریخته شدن خون مسیح بر صلیب و مرگ و دفن و قیام او از مردگان، نجات از گناه و طریق راه یافتن انسان به حضور خدا، مهیا گردیده است. بلکه بدین دلیل که: 
١- دل ما در حضور خدا نرم و فروتن باشد. 
٢- به صدا و هدایت و حضور خدا حساس باشیم. 
٣- نفس سرکش ما ضعیف و سرکوب باشد. 
٤- پرستش و دعای مسیحی ما قویتر و مؤثرتر باشد. 
و بالاخره، روزه مسیحی کمک می‌کند که یاد بگیریم از خودخواهی انسانی دوری نموده و ازخود گذشتگی داشته باشیم، و بیشتر قدر و ارزش فداکاری عظیم و کفاره بی‌ نظیر عیسی مسیح را درک کنیم. 

  ایام روزه     
معمولا این ایام به مدت چهل روز است که به نام ایام انابت یا لنت (Lent) به مفهوم توبه و تعمق معروف است و از چهرشنبه خاکستر شروع و تا عید پاک ادامه می‏یابد. ایام لنت برای اولین بار در قرن چهارم مشاهده شده است. 

  چهارشنبهٔ خاکستر     
چهارشنبهٔ خاکستر اولین روز ایام روزه (Lent) است و نام آن از آئین خاکستر پاشى بر سر توبه‌کاران اخذ شده است. که در شکل جدید این آئین، بر پیشانى به شکل صلیب خاکستر مالیده می‏شود. برخی از کلیساها در این روز خاکستر را که سنبل پشیمانی و فانی بودن انسان است، در کلیسا پاشیده و برخی نیز در طول این روز آن را به پیشانی خود می‏مالند. 

  آیین کاتولیک     
کاتولیک‌ها در روز چهارشنبه خاکستر و نیز روز جمعة‌الصلیب روزه می‌گیرند، و در تمامی روزهای جمعه ماه انابت نیز که دوران توبه و تعمق کاتولیک‌هاست، از خوردن گوشت پرهیز می‌کنند. کاتولیک‌ها تا قرن‌ها اجازه نداشتند در هیچ یک از روزهای جمعه سال به گوشت لب بزنند، اما از اواسط دهه ۱۹۶۰ پرهیز از گوشت در روزهای جمعه غیر از دوران لنت (انابت) اختیاری اعلام شد. 
در این آیین در دو روز چهارشنبه خاکستر و جمعة‌الصلیب، خوردن دو نوع غذای ساده و یک غذای معمولی مجاز است، اما مصرف گوشت ممنوع است. مصرف گوشت در روزهای جمعه ماه لنت (انابت) نیز که دوران توبه و تعمق کاتولیک‌هاست، ممنوع است. روزه گرفتن در سایر روزهای جمعه اختیاری است و برخی از کاتولیک‌ها به جای روزه، به توبه یا برگزاری دعا‌هایی ویژه می‌پردازند. 
کاتولیک‌ها معتقدند که روزه باعث می‌شود انسان امیال جسمانی خود را مهار کرده، از گناهان خود توبه نماید، و با فقرا احساس همبستگی کند. روزه گرفتن در ماه لنت (دوران توبه و تعمق) باعث می‌شود که روح آدمی از طریق ریاضت تن، برای شرکت در ضیافتی عظیم و باشکوه آماده گردد. روزه جمعةالصلیب نیز برای فرد مؤمن یادآور درد و رنجی است که مسیح به‌ خاطر ما متحمل شد. 

  آیین ارتدکس     
پیروان کلیسای ارتدکس شرق دوره‌های مختلفی برای روزه دارند، از جمله ماه لنت (دوران توبه و تعمق)، روزه رسولان، روزه معراج مریم مقدس به آسمان، روزه ویژه میلاد مسیح، و نیز چند روزه یک روزه. تمام روزهای چهارشنبه و جمعه، روز روزه محسوب می‌شود، مگر در هفته‌هایی که در آنها روزه نگرفتن بلامانع است. 
نحوه روزه‌داری در این آیین اینگونه است که معمولاً از خوردن گوشت، لبنیات و تخم‌مرغ پرهیز می‌شود. خوردن ماهی در برخی ایام روزه مجاز و در برخی دیگر غیرمجاز است. آنان معتقدند روزه باعث می‌شود انسان بهتر بتواند در برابر حرص و طمع و شکم‌پرستی مقاومت کند و مشمول فیض خدا واقع شود. 

  آیین پروتستان‌     
در این آیین زمان روزه به خود افراد، کلیساها، سازمان‌ها یا جوامع مسیحی بستگی دارد. از این رو برخی به ‌طور کامل از لب زدن به آب و غذا خودداری می‌کنند، اما برخی دیگر تنها به نوشیدن مایعات اکتفا می‌کنند، غذاهای خاصی می‌خورند، از خوردن یک یا چند وعده غذا صرف ‌نظر می‌کنند، و از تن در دادن به وسوسه‌های خوردنی و غیر خوردنی اجتناب می‌نمایند. چنین روزه‌هایی بویژه در سال‌های اخیر محبوبیت فراوانی یافته است. افراد به دلائل مختلف نظیر تقویت و بنای روحانی، همبستگی با فقیران و نیازمندان، اعتراض به فرهنگ مصرفی جامعه امروزی، یا آوردن درخواست‌هایی ویژه به حضور خدا، روزه می‌گیرند. 

مسیحیان به چه چیز ایمان دارند؟

مسیحیان به چه چیز ایمان دارند؟

پاسخ

اصول ایمان مسیحی مجموعه‌ای از باورهای پویا مبتنی بر حقایقی کتابمقدسی است که در طی ‏قرون و اعصار به قدرت و تنویر روح‌القدس بر کلیسای عیسی مسیح آشکار گردیده و کلیسا که ‏بنیاد راستی است به هدایت روح خدا آن را در قالب اعتقادنامه‌‌های کلیسایی حفظ و حراست نموده ‏و با حمایت روح‌ القدس آن را نشر و گسترش داده‌است. ‏

دراین مجال اندک سعی نکرده‌ایم که متن کلمه به کلمۀ اعترافنامه‌های راستین مسیحی را بیان ‏کنیم؛ بلکه تنها به ذکر برخی از اصول بنیادی و فراگیر ایمان مسیحی با ذکر آیاتی از کلام خدا ‏بسنده نموده‌ایم تا در فرصتی دیگر به سایر ظرایف اعتقادنامه‌های مسیحی بپردازیم.‏
هدف ما تلاش درجهت آگاهی بخشیدن هرچه بیشتر مسیحیان و پژوهشگران برمحتوای عمیق و ‏کتابمقدسی آموزه‌های مسیحی است تا در این میان ابرهای سوء تعبیر و افترا نسبت به خاستگاه و ‏منشاء باورهای راست دینی مسیحی به کنار رفته و پاسخی مبتنی بر کلام خدا که خود آفتابی ‏است دلیل آفتاب به برخی سؤالات طرح شده توسط شما حق جویان عزیز داده‌ شود.‏

مسیحیان ایمان دارند به: یک خدا، پدر قادر مطلق، خالق آسمان و زمین و همۀ چیزهای دیدنی ‏و نادیدنی. ‏

مسیحیان ایمان دارند به: یک خداوند، عیسی مسیح، پسر یگانۀ خدا بوجود آمده از پدر پیش از ‏خلقت جهان، نور از نور،‏ خدای حقیقی از خدای حقیقی، بوجود آمده و نه خلق شده، همذات با ‏پدر، توسط او همۀ موجودات خلق شدند. بخاطر ما انسانها، و برای نجات ما، وی از آسمان ‏نزول کرد.‏

مسیحیان ایمان دارند که: عیسی مسیح به قدرت روح القدس در مریم باکره قرار گرفت و توسط ‏او بدنیا آمد، جسم گردید و انسان شد.‏

مسیحیان باور دارند که: عیسی مسیح در زمان پنتیوس پیلاتس رنج کشید، بر صلیب مصلوب ‏شد، مرد و دفن گردید.‏

مسیحیان ایمان دارند که: عیسی مسیح در گور نهاده و به عا لم مردگان ‏نزول‏ نمود.‏

مسیحیان بر این ایمانند که: عیسی مسیح در روز سوم از میان مردگان رستاخیز کرد.‏

مسیحیان ایمان دارند که: عیسی مسیح به آسمان صعود نمود و به دست راست خدای پدر ‏بنشست.‏

مسیحیان ایمان دارند که: عیسی مسیح دوباره به این جهان بازگشت خواهد کرد تا مردگان و ‏زندگان را داوری کند.‏

مسیحیان ایمان دارند به روح القدس، خداوند و بخشندۀ حیات که از پدر و پسر صادر می‌شود، ‏در کنار پدر و پسر، او باید پرستیده و تجلیل شود. او توسط انبیاء سخن گفته است.‏

مسیحیان به کلیسای جامع؛ فراگیر که یگانه و مقدس است ایمان دارند.‏

مسیحیان به مشارکت مقدسین ایمان دارند.‏

مسیحیان به آمرزش گناهان باور و ایمان دارند.‏

مسیحیان به رستاخیز مردگان ایمان دارند. ‏

مسیحیان به حیات جاویدان ایمان دارند.‏

خداوند حیات

روز ۲۹

خداوند حیات

بازدید متن: انجیل یوحنا، فصل ۲۰، آیات ۱۹ - ۳۱

یادآوری: در روز اول هفته شاگردان عیسی آمدند تا جسد او را به صورت شایسته‌ای دفن کنند. ایشان آمدند تا آخرین احترامات خود را به او نشان دهند. امّا قبر خالی بود و بر ایشان تکان دهنده بود که باعث سردرگمی و گیجی ایشان شد، چون انتظار رستاخیز مسیح را از مردگان نداشتند. با وجود اینکه در زمان حیات زمینی خود بارها به آن اشاره کرده بود. مدتی بعد از آن، وقتی که او به جمع شاگردان ظاهر شد دست‌ها و پهلوی خود را به آنها نشان داد، تا باور کنند که وی همان استاد و خداوند ایشان است که از مردگان برخاسته. توما در مرتبه اول حاضر نبود و به رستاخیز شک داشت، امّا در زمانی دیگر وقتی توما حاضر بود دوباره عیسی ظاهر شد، لذا وی متقاعد شده او را خداوند و خدای خود اقرار کرد.بیان عیسی در این مورد آموزنده است: «ای توما، بعد از دیدنم ایمان آوردی؟ خوشابحال آنانی که ندیده ایمان آورند» (آیه ۲۹). قدرت عمل روح القدس بوسیلۀ کتاب مقدس بطوری است که برای رستگاری، گناهکاران نیازی به دیدن مسیح با چشمان خود ندارند

پاسخ شما: مشکوک نباش، بلکه به خداوند رستاخیز ایمان آور

رستاخیز شده

روز ۲۸ 

رستاخیز شده

بازدید متن: انجیل یوحنا، فصل ۲۰، آیات ۱ - ۱۸

یادآوری: مریم مجدلیه در اوایل صبح برخاسته بود تا به تدهین جسد خداوندْ عیسی مسیح بپردازد. او با خالی بودن قبر حیران شده بود. چگونه چنین چیزی ممکن بود پیش بیاید؟ لذا فکر کرد که حتماً کسی جسد را برداشته است. در همان حالی که مریم مقابل قبر ایستاده بود دو فرشته را دید که از او پرسیدند که چرا گریه می‌کند. بعد از جواب به ایشان او برگشت و عیسی را دید، و تصور کرد که باغبان است! چقدر حتی ایمانداران نیز می‌توانند کور باشند! با یک کلمه «مریم!»، عیسی خود را به او آشکار کرد، چون حتماً در اغلب مواقع او نام خود را در صحبت با مسیح شنیده بود. ما نمی‌توانیم آن شادی را که در آن لحظه دل مریم از آن لبریز شد شرح دهیم. سَرور او مرده نمانده بود بلکه اکنون و برای همیشه زنده بود. دقیقاً همین را عیسی همیشه می‌گفت که همینگونه پیش خواهد آمد، ولی آن شاگردان منظور بیانیۀ کتاب مقدس را نفهمیده بودند که او باید از مردگان برخیزد. امّا حالا مریم آن را درک می‌کرد.

پاسخ شما: هر چه زودتر در پی عیسی بروید و از آنچه که پیدا خواهید کرد، دچار تعجب خواهید شد، زیرا ایمان به مسیح حقیقتی فردی است و تجربه‌ای کاملاً شخصی.

تفسیر کاربردی متی فصل ۱

 تفسیر کاربردی   متی  فصل ۱

نسب نامۀ عیسی مسیح (۱: ۱-۱۷) 
(لوقا ۳: ۲۳-۳۸) 
۱ متی، رسولی که این انجیل را نوشت، خودش یهودی بود. یکی از اهداف متی از نوشتن این انجیل، این بود که به سایر یهودیان ثابت کند که عیسی همان مسیح، یعنی مسیحای موعود یهودیان بوده است. او مسیح را پسر داود می‌خواند، چرا که براساس پیشگویی‌های عهد عتیق، مسیحای موعود می‌بایست از نسل بزرگترین پادشاه یهودیان یعنی داود پادشاه باشد (دوم سموئیل ۷: ۱۲-۱۴؛ مزمور ۸۹: ۳-۴؛ ۳۲: ۱۱؛ مرقس ۱۰: ۴۷-۴۸) به همین جهت، متی نسبت نامۀ مسیح را در آیات ۲-۱۷ ذکر می‌کند تا ثابت نماید که مسیح به طور قطع از نسل داود، و همینطور از نسل ابراهیم، یعنی نخستین فرد یهودی، بوده است (پیدایش ۱۲: ۱-۳). 
اسامی مندرج در این نسب نامه همگی در عهد عتیق آمده است (روت ۴: ۱۸-۲۲؛ اول تواریخ ۲: ۱-۱۵؛ ۳: ۱۰-۱۶). اما متی نسب نامۀ کامل مسیح را نقل نمی‌کند، زیرا میان ابراهیم (آیۀ ۲) و داود (آیۀ ۶) سه نام ذکر نشده است. سه نام نیز میان یورام و عزیا در آیه ۸ ذکر نشده است (اول تواریخ ۳: ۱۱-۱۲).

۲-۱۷ وقتی نسب نامۀ عیسی در انجیل متی با نسب نامه مندرج در لوقا ۳: ۲۳-۳۸ مقایسه می‌شود، دو تفاوت عمده به چشم می‌خورد. نخست، نسب نامه لوقا به زمانی پیش از ابراهیم باز می‌گردد، یعنی به آدم، اولین انسانی که خدا آفرید. لوقا یهودی نبود؛ لذا هدفش این بود که نشان دهد مسیح نه فقط مسیحای یهودیان، بلکه نجات دهندۀ تمام دنیا بوده است، هم یهودیان و هم امتها(غیر یهودیان). به همین دلیل، او نسب نامۀ خود را از آدم آغاز می‌کند. 
دوم، از داود تا مسیح، نسب نامۀ لوقا کاملاً با نسب نامۀ متی تفاوت دارد. فقط دو نام، یعنی سألتسیئیل و زروبابل (آیۀ ۱۲) یکسانند. توضیحی که عموماً برای این اختلاف ارائه می‌شود، اینست که متی نسب نامۀ شرعی یوسف را ذکر می‌کند، چرا که یوسف در چار چوب ازدواج، پدر شرعی عیسی بود. اما از آنجا که یوسف پدر طبیعی عیسی نبود (روح‌القدس پدر واقعی او بود)، لوقا نسب نامۀ مریم، مادرعیسی را ارائه داده است، نه نسب نامۀ یوسف را. طبعاً نسب نامۀ مریم و یوسف متفاوت بود. اما نکته جالب اینست که یوسف و مریم، هر دو از نسل داود بودند. بنابراین، متی و لوقا هر دو از طرق گوناگون نشان می‌دهند که عیسی پسر داود و مسیحای موعود می‌باشد. 
جلا یا تبعید بابل (عراق امروزی) که درآیات ۱۱ و ۱۷ مورد اشاره واقع شده است، به تصرف اورشلیم و سرزمین یهودیه به دست بابلیها در سال ۵۸۷ ق.م اشاره می‌کند؛ در این زمان، بسیاری از یهودیان اسیر شدند و به بابل تبعید گردیدند (دوم پادشاهان ۲۵: ۱-۱۲). این رویداد به حکومت زمینی داود و خاندان او خاتمه داد.

ولادت عیسی مسیح (۱: ۱۸-۲۵) 
۱۸ عیسی پدر انسانی نداشت. دیگر مردانی که در کتاب مقدس فید شده اند، نظیر اسحاق و یحیی تعمید دهنده، با مداخلۀ قدرت مافوق طبیعی خدا به وجود آمدند، لیکن همگی پدران انسانی داشتند (پیدایش ۱۸: ۱۰-۱۴؛ لوقا ۱: ۵-۷، ۱۱-۱۳، ۱۸-۱۹). اما مریم، مادر عیسی، پیش از ولادت عیسی هرگز با مردی نخوابیده بود؛ وی باکره بود. پدر عیسی روح‌القدس بود (لوقا ۱: ۲۶-۳۵ و تفسیر آن مشاهده شود).

۱۹ از نظر یوسف، مریم مرتکب زنا شده بود، زیرا برطبق رسم یهودی، نامزد شخص (که به عقد او در آمده)، اگر به او خیانت کند، زناکار محسوب می‌شد. هرگاه چنین پیوندی گسسته می‌شد، صدور طلاق رسمی ضروری می‌گشت. یوسف در نظر داشت که مریم را در خفا و در حضور دو شاهد طلاق دهد. وی مردی مهربان و درستکار بود و میل نداشت که مریم را در نظر عامه بی آبرو سازد.

۲۰ فرشته‌ای در رؤیا به یوسف گفت که مریم مرتکب زنا نشده، بلکه پدر کودکش خود روح‌القدس می‌باشد.

۲۱ فرشته به یوسف گفت که نام کودک را عیسی بگذارد که شکل یونانی نام یوشع می‌باشد که به معنی «خداوند نجات می‌دهد» است. عیسی، نجات دهنده است زیرا که قوم خود را از گناهانشان می‌رهاند. وی ایشان را از مجازات گناه که هلاکت ابدی است، نجات می‌دهد (یوحنا ۳: ۱۶ و ۱۷؛ رومیان ۶: ۲۳ و تفاسیر آنها مشاهده شود) و او ایشان را بواسطۀ کار روح‌القدس از قید گناه نجات می‌دهد (رومیان ۸: ۱-۲ و تفسیر آن مشاهده شود).

۲۲-۲۳ سپس متی نقل قولی را از اشعیای نبی می‌آورد تا نشان دهد که نبوت اشعیا بواسطۀ ولادت عیسی تحقق یافته است (اشعیا ۷: ۱۴). عیسی همچنین عمانوئیل یا «خدا با ماست» نامیده شده است زیرا که خدا در قالب عیسی به زمین آمد و در میان انسانها ساکن گردید. در مسیح، خدا همواره با ماست (متی ۲۸: ۲۰).

۲۴-۲۵ بسیاری از مسیحیان براین عقیده اند که مریم و یوسف بعد از تولد عیسی، صاحب فرزندان دیگری نیز شدند. برادران و خواهران عیسی که در مرقس ۶: ۳ و یوحنا ۷: ۳-۵ قید شده اند، احتمالاً فرزندان مریم هستند با اینحال، عده‌ای دیگر از مسیحیان عقیده دارند که مریم باکره باقی ماند. ایشان می‌گویند که برادران و خواهران قید شده در بالا فرزندان یوسف از ازدواج قبلی او بوده اند. 
برای توضیحات بیشتر در مورد ولادت عیسی، لوقا ۲: ۱۷ و تفسیر آن را مشاهده کنید

دعا و شکرگزاری

دعا و شکرگزاری (۱: ۱ – ۱۴) 

۱-۲ تیموتائوس دوست نزدیک، همکار و شاگرد محبوب پولس رسول و دستیار او در کارهای بشارتی و شبانی او بود (اعمال ۱۶: ۱-۳؛ اول تیموتائوس ۱: ۲). به هنگام نگارش این رساله، تیموتائوس همراه پولس بود، بنابراین پولس نام او را در بخشهای آغازی رساله و به هنگام سلامها و دعاهای اول رساله ذکر نموده است (افسسیان ۱: ۱-۲؛ فیلیپیان ۱: ۱-۲ و تفسیر آن را مشاهده کنید).

۳-۴ پولس خدا را برای ایمان و محبت کولسیان شکر می کند و ما نیز باید خدا را به خاطر ایمان و محبت یکدیگر شکر نماییم. باید شکرگزاری به خاطر یکدیگر، بر ایمان به صورت عادت درآید. چه تاسف بار است که بارها به عوض شکرگزاری به خاطر وجود یکدیگر، لب به شکوه و شکایت می گشاییم؟ این کارها در نظر خدا گناه است! او نمی خواهد که شکایتهای ما را از برادران و خواهرانمان بشنود. پس به جای شکایت و گله کردن از یکدیگر، بیایید خدا را برای یکدیگر شکر گوییم ( افسسیان ۱: ۱۵-۱۶ و تفسیر آن را مشاهده کنید). 
پولس به طور مخصوصی به جهت ایمان کولسیان و به خاطر محبتی که با جمیع مقدسین می نمایند، خدا را شکر می کند. ایمان و محبت، همیشه دست در دست هم دارند. ایمان خالی از کارهای نیکو، ایمانی کاذب و مرده است، کارهای نیکو و محبت، نشان، واقعی بودن ایمان می باشد، اگر محبت عملی در بین نباشد، ایمانی هم در کار نیست (غلاطیان ۵: ۶؛ یعقوب ۲: ۱۴-۱۷ و تفسیر آن را مشاهده کنید).

۵ پولس می گوید که ایمان و محبت، زاییده امیدی که به جهت شما در آسمان گذاشته شده، می باشد. این امید کدام است؟ این همان است این همان امید حیات جاویدان، امید میراث در ملکوت آسمان است، حیات جاودانی، مشارکت دائمی با خدای پدر، زندگی جاوید با مسیح و سلطنت با او، امید راستین همۀ مسیحیان می باشد. امید ما ضعیف و واهی نیست. امید ما قوی است زیرا که این امید، از سوی عیسی مسیح به ما داده شده و بر عیسی مسیح نهاده شده است. عیسی مسیح، امید ماست، زیرا که تمامی برکات روحانی در جایهای آسمانی در او و از او می باشد (افسسیان ۱: ۳). اگر مسیح را پذیرفته باشیم، این برکات را نیز دریافت نموده ایم (رومیان ۸: ۳۲ و تفسیر آن را مشاهده کنید). 
ایمانداران کلیسای کولسی امید خود را از شنیدن کلام راستی انجیل در یافت نموده بودند. انجیل مسیح، حقیقت است. انجیل حاصل تراواشات ذهن آدمیان نیست. انجیل به وسیلۀ فکر و تلاش انسانها به وجود نیامده است . انجیل کلام راستی خدا می باشد. انجیل، پیام مرکزی کتاب مقدس می باشد. زیرا که کتاب مقدس، یک کتاب معمولی و نوشته شده توسط انسانها و زاییده افکار و ملاحاضات مردم عادی نیست. کتاب مقدس، کلام خدا است. بنابر این، ما قادر خواهیم بود که به کتاب مقدس و وعده های آن اعتماد کنیم. ما از کلام خدا، امید نجات خود را دریافت می کنیم (یوحنا ۵: ۳۹-۴۰؛ ۶: ۶۸ و تفسیر آن را مشاهده کنید). 
ما مسیحیان باید دائما دربارۀ آن امیدی که برایمان در آسمان نهاده شده است، تفکر کنیم زیرا در آن صورت، ممکن است کمتر در بارۀ مسائل مادی و کسب موفقیت در این عالم و غیره تفکر کنیم و امیدمان را کمتر به این دنیا ببندیم (متی ۶: ۱۹-۲۱؛ کولسیان ۳: ۱-۲؛ اول پطرس ۱: ۳-۴ و تفسیر آن را مشاهده کنید). 
در آیات ۴-۵ ملاحظه می کنیم که در این جهان و در زندگانی ما انسانها، سه چیز مهم وجود دارد و خدا آن سه برکت و هدیۀ مهم را با فیض عظیم خویش به ما عطا فرموده است. آن سه هدیه عبارت اند از: ایمان، امید و محبت (اول قرنتیان ۱۳: ۱۳؛ اول تسالونیکیان ۱: ۲-۳ تفسیر آن را مشاهده کنید).

۶ پولس رسول می گوید که انجیل عیسی مسیح در تمامی عالم ... میوه می آورد و نمو می کند. ولی انجیل نه تنها در سراسر جهان رشد کرده، میوه آورده است، بلکه در میان کولسیان نیز ثمرات زیادی به بار آورده است. 
لازم است از خود بپرسیم که آیا انجیل در میان جماعت و کلیسای ما رشد کرده است و میوه ای ببار آورده است؟ اگر به راستی پیام انجیل را دریافت نموده باشیم، باید ثمرات انجیل در زندگی و کلیسای ما دیده شوند. 
پولس یادآور می گردد که انجیل بر پایۀ فیض خدا بنا شده است. خدا انجیل و نجات و امیدمان را به طور مجانی و بدون توجه به عدم استحقاقمان به ما هدیه نموده است و زمانی که پیام انجیل را می شنویم، فیض خدا را در راستی دریافت می نماییم. برای ما انسانها، انجیل، خبر خوش و مژدۀ فیض خدا می باشد.

۷-۸ اپفراس ... خادم امین مسیح بود. او از سوی مسیح قدرت و تسلط روحانی به جهت موعظه انجیل را دریافت نموده بود. اپفراس هم خدمت پولس رسول بود. پولس و اپفراس، یک ارباب و خداوند (عیسی مسیح) را خدمت می کردند. مفسرین کلام معتقدند که پولس به اپفراس ماموریت تاسیس کلیسای کولسیان را محول نموده بود. 
اپفراس به پولس خبر داده بود که کولسیان در روح القدس یکدیگر را محبت می کنند (آیۀ ۸). پیش از آنکه محبت روح القدس وجود داشته باشد، باید روح خدا در میان ما حاضر شود. فقط به کمک روح القدس است که محبت در قلب ما ریخته می شود ( رومیان ۵: ۵). محبت، اولین ثمره از ثمرات نه گانه روح القدس می باشد (غلاطیان ۵: ۲۲-۲۳).
پولس خبرهای خوبی از سوی اپفراس پیرامون ایمان و محبت کولسیان شنیده بود. بیایید دربارۀ چیزهایی که دیگران دربارۀ ما می شنوند نیز فکر کنیم!

۹ پولس به نوبۀ خود دعا می کند که کولسیان از کمال معرفت ارادۀ او (خدا) در هر حکمت و فهم روحانی پُر شوند. در این زندگانی، انواع حکمت و فهم و دانش وجود دارد، ولی مهم ترین دانش و معرفت، دانستن ارادۀ خدا می باشد. زیرا اگر ارادۀ خدا را ندانیم، تمامی علم و معرفتی که کسب کرده ایم بی استفاده خواهد ماند (افسسیان ۱: ۱۵-۱۷ و تفسیر آن را مشاهده کنید). 
اولین گام جهت یافتن معرفت روحانی، داشتن ترس خدا می باشد (مزمور ۱۱۱: ۱۰؛ امثال ۱: ۷). در عین حال باید به یاد داشته باشیم که ابلیس و ارواح شریر نیز از خدا می ترسند (یعقوب ۲: ۱۹)؛ آنها به طور ناقص خدا را می شناسند. ولی دانش آنها به همین جا ختم می شود. آنها حاضر نیستند که به دانش و معرفت خود عمل کرده، خدا را اطاعت و پرستش نمایند. گام دوم برای دستیابی به حکمت و شناخت خدا، اطاعت از او می باشد و تنها آن کسانی که در دل ترس خدا را دارند و از او اطاعت می کننداز کمال معرفت ارادۀ او در هر حکمت و فهم روحانی پُر خواهند شد.

۱۰ پس متوجه می شویم که داشتن درک روحانی از ارادۀ خدا کافی نیست. ما باید حاضر باشیم که از ارداۀ او نیز اطاعت کنیم (یعقوب ۱: ۲۲). در صورتی اطلاع از ارادۀ خدا برای ما مثمر ثمر خواهد بود که ما راغب باشیم که مطابق اراده خدا زندگی کنیم. ارادۀ خدا چیست؟ آیا ارادۀ خدا این نیست که به شایستگی آن دعوتی که به آن خوانده شده اید رفتار کنید (افسسیان ۴: ۱ و تفسیر آن را مشاهده کنید)؟ و رفتار شایستۀ دعوت ما کدام است؟ آن رفتار مناسب این است که به طریق شایستۀ خداوند به کمال رضامندی رفتار نمایید و در هر عمل نیکو بار آورید و به معرفت کامل خدا نمو کنید. 
چه نوع میوه ای مورد پسند خدا می باشد؟ پیش از هر چیز، او می خواهد که ما ثمرات نه گانه روح القدس را به بار بیاوریم (غلاطیان ۵: ۲۲-۲۳ و تفسیر آن را مشاهده کنید). سپس، او می خواهد که از طریق زندگی و شهادت ما، شاگردان تازه، و ایمانداران جدید تولید نماید. این همان ثمر مقبولی است که خدا می خواهد (یوحنا ۱۵: ۱۶؛ فیلپیان ۱: ۹-۱۱ و تفسیر آن را مشاهده کنید). 
بیاد داشته باشید که پولس می گوید که ما باید به معرفت کامل خدا نمو کنیم . رشد روحانی ما امری پویا و دائمی است. اگر درختی از رشد و نمو و بار آوری باز ایستد، می گوییم که آن درخت در حال مردن و خشک شدن است. باشد که هیچگاه زندگی روحانی ما اینگونه خشک نشود!

۱۱ مشاهده کردیم که پولس در آیۀ ۹ برای کولسیان دعا کرد تا آنها از معرفت ارادۀ خدا پر شوند. اینک او دعا می کند که کولسیان به اندازۀ توانایی جلال او (خدا) به قوت تمام زورآور شوند. چرا که به وسیلۀ قوت خداست که ایشان توانایی انجام ارادۀ خدا را خواهند داشت. پولس همین دعا را برای افسسیان نیز کرده است (افسسیان ۳: ۱۴-۱۶، ۲۰-۲۱). 
فقط کافی است که به ایمان دعا کرده از خدا بخواهیم که این قوت را به ما عطا فرماید. خدا نیروی لازم جهت اطاعت کردن از ارادۀ خود را به ما خواهند داد. ولی از سوی دیگر، به یک معنا، ما آن نیرو را دریافت کرده ایم، چون از خدا قوت گرفته ایم، می توانیم به جهت نیروی بیشتر دعا کنیم. از این سبب است که پولس می گوید: خلاصه ای برادران من در خداوند و در توانایی قوت او زورآور شوید (افسسیان ۶: ۱۰). بلی، از یک سو، باید دائما از خدا طلب قوت نماییم. ولی از سوی دیگر، خدا به ما می گوید:" من هم اکنون نیروی روح القدس را به تو عطا کرده ام ، از قوت من استفاده کن"! 
زمانی که به قوت تمام زور آور شدیم، قدرت خواهیم داشت که با صبر کامل و تحمل با شرایط مشکل زندگی روبرو گردیم و آن شرایط را با شادمانی پشت سر بگذاریم.

۱۲-۱۴ پولس سه نعمت بزرگ را به کولسیان یادآوری می کند. پولس رسول از کولسیان، و ما، می خواهد که به خاطر این نعمات و بخشش ها از خدا شکرگزاری نمایند. اولین برکتی که باید به خاطرش شکرگزار بود این است که خدا ما را لایق بهرۀ میراث مقدسان در نور گردانیده است ملکوت خدا، ملکوت و پادشاهی نور است. خدا ما را لایق ملکوت خودش ساخته است، اینک ما تبعۀ پادشاهی او می باشیم. 
دومین برکتی که باید برایش شکرگزار باشیم این است که خدا ما را از قدرت ظلمت رهانیده است (آیۀ ۱۳). او ما را از تسلط شیطان و امیال پلید سابق خود رهانید و به ملکوت پسر محبت خود منتقل ساخت. ملکوت پسر محبت خود، همان ملکوت خداست (اول پطرس ۲: ۹).
و بالاخره سومین برکتی که باید به خاطرش شاکر باشیم این است که در وی (عیسی مسیح) فدیۀ خود یعنی آمرزش گناهان خویش را یافته ایم (آیۀ ۱۴) کلمۀ فدیۀ به معنای رهایی از پرداخت جریمۀ گناهان می باشد. فدیه، یکی از مهم ترین جنبه های نجات ما می باشد. (رومیان ۳: ۲۴؛ افسسیان ۱: ۷ و تفسیر آن را مشاهده کنید). ما دیگر غلام ابلیس و تبعۀ ملکوت ظلمت و گناه نیستیم. اینک به واسطۀ قدرت عیسی مسیح، از بند و بندگی آزاد گردیده ایم. ما آزاد شده ایم و اینک تبعۀ ملکوت آسمان می باشیم (افسسیان ۲: ۱۹ و تفسیر آن را مشاهده کنید). 
این برکت، صرفا به عالم آینده مربوط نمی شود، بلکه خداوند هم اکنون در این جهان حاضر، این برکات را به ما غطا فرموده است. خدا را به خاطر هدایای غیر قابل وصفش شکر باد!

اعلام خطر

 صفنیا   فصل ۱  (ترجمه قدیم)

۱ کلام خداوند که در ایام یوشّیا ابن آمون،پادشاه یهودا، بر صَفَنْیا ابن کوشی ابن جَدَلْیا ابن اَمَرْیا ابن حِزْقِیا نازل شد.

  اعلام خطر  

 ۲ خداوند می‌گوید که همه چیزها را از روی زمین بالّکل هلاک خواهم ساخت. ۳ انسان و بهایم را هلاک می‌سازم. مرغان هوا و ماهیان دریا و سنگهای مصادم را با شریران هلاک می‌سازم. و انسان را از روی زمین منقطع می‌نمایم. قول خداوند این است. ۴ و دست خود را بر یهودا و بر جمیع سَکنه اورشلیم دراز می‌نمایم. و بقیه بَعْل و اسمهای مؤبدان و کاهنان را از این مکان منقطع می‌سازم. ۵ و آنانی را که لشکر آسمان را بر بامها می‌پرستند، و آن پرستندگان را که به یهوه قَسَم می‌خورند و آنانی را که به مَلْکوم سوگند می‌خورند، ۶ و آنانی را که از پیروی یهوه مُرتَدّ شده‌اند، و آنانی را که خداوند را نمی‌طلبند و از او مسألت نمی‌نمایند. ۷ به حضور خداوند یهوه خاموش باش، زیرا که روز خداوند نزدیک است، چونکه خداوند قربانی‌ای مهیا کرده است و دعوت شدگان خود را تقدیس نموده است. ۸ و در روز قربانی خداوند واقع خواهد شد که من بر سروران و پسران پادشاه و همه آنانی که لباس بیگانه می‌پوشند عقوبت خواهم رسانید. ۹ و در آن روز بر همه آنانی که برآستانه می‌جَهَند عقوبت خواهم رسانید و بر آنانی که خانه خداوند خود را از ظلم و فریب پر می‌سازند. ۱۰ و خداوند می‌گوید که در آن روز صدای نعره‌ای از دروازه ماهی و وِلوِله‌ای از محلّه دوّم و شکستگی عظیمی از تلّها مسموع خواهد شد. ۱۱ ای ساکنان مَکتیش ولوله نمایید زیرا که تمامی قوم کنعان تلف شده و همه آنانی که نقره را بر می‌دارند منقطع گردیده‌اند. ۱۲ و در آنوقت اورشلیم را به چراغها تفتیش خواهم نمود و بر آنانی که بر دُرْدهای خود نشسته‌اند و در دلهای خود می‌گویند خداوند نه نیکویی می‌کند و نه بدی، عقوبت خواهم رسانید. ۱۳ بنابراین، دولت ایشان تاراج و خانه‌های ایشان خراب خواهد شد؛ و خانه‌ها بنا خواهند نمود، امّا در آنها ساکن نخواهند شد و تاکستانها غرس خواهند کرد، امّا شراب آنها را نخواهند نوشید.

  روز عظیم خداوند  

 ۱۴ روز عظیم خداوند نزدیک است، نزدیک است و بزودی هر چه تمام‌تر می‌رسد. آواز روز خداوند مسموع است و مرد زورآور در آن به تلخی فریاد برخواهد آورد. ۱۵ آن روز، روز غضب است، روز تنگی و اضطراب، روز خرابی و ویرانی، روزِ تاریکی و ظلمت، روز ابرها و ظلمتِ غلیظ،۱۶ روز کرِنّا و هنگامه جنگ به ضدّ شهرهای حصاردار و به ضدّ برجهای بلند. ۱۷ و مردمان را چنان به تنگ می‌آورم که کورانه راه خواهند رفت زیرا که به خداوند گناه ورزیده‌اند. پس خون ایشان مثل غبار و گوشت ایشان مانند سرگین ریخته خواهد شد. ۱۸ در روز غضبِ خداوند نه نقره و نه طلای ایشان ایشان را تواند رهانید و تمامی جهان از آتش غیرت او سوخته خواهدشد، زیرا که بر تمامی ساکنان جهان هلاکتی هولناک وارد خواهد آورد.

به ایمان

  عبرانیان   فصل ۱۱  (ترجمه قدیم)

  به ایمان  

 ۱ پس ایمان، اعتماد بر چیزهای امید داشته شده است و برهان چیزهای نادیده. ۲ زیرا که به این، برای قدما شهادت داده شد. ۳ به ایمان فهمیده‌ایم که عالم‌‌‌ها به کلمه خدا مرتب گردید، حتی آنکه چیزهای دیدنی از چیزهای نادیدنی ساخته شد. ۴ به ایمان هابیل قربانی نیکوتر از قائن را به خدا گذرانید و به سبب آن شهادت داده شد که عادل است، به آنکه خدا به هدایای او شهادت می‌دهد؛ و به سبب همان بعد از مردن هنوز گوینده است. ۵ به ایمان خنوخ منتقل گشت تا موت را نبیند و نایاب شد چرا که خدا او را منتقل ساخت زیرا قبل از انتقال وی شهادت داده شد که رضامندی خدا را حاصل کرد.۶ لیکن بدون ایمان تحصیل رضامندی او محال است، زیرا هر که تقرب به خدا جوید، لازم است که ایمان آورد بر اینکه او هست و جویندگان خود را جزا می‌دهد. ۷ به ایمان نوح چون درباره اموری که تا آن وقت دیده نشده، الهام یافته بود، خداترس شده، کشتی‌ای بجهت اهل خانه خود بساخت و به آن، دنیا را ملزم ساخته، وارث آن عدالتی که از ایمان است گردید. ۸ به ایمان ابراهیم چون خوانده شد، اطاعت نمود و بیرون رفت به سمت آن مکانی که می‌بایست به میراث یابد. پس بیرون آمد و نمی‌دانست به کجا می‌رود. ۹ و به ایمان در زمین وعده مثل زمین بیگانه غربت پذیرفت و در خیمه‌‌‌ها با اسحاق و یعقوب که در میراث همین وعده شریک بودند مسکن نمود. ۱۰ زانرو که مترقب شهری با بنیاد بود که معمار و سازنده آن خداست. ۱۱ به ایمان خود ساره نیز قوت قبول نسل یافت و بعد از انقضای وقت زایید، چونکه وعده دهنده را امین دانست. ۱۲ و از این سبب، از یک نفر و آن هم مرده، مثل ستارگان آسمان، کثیر و مانند ریگهای کنار دریا، بی شمار زاییده شدند. ۱۳ در ایمان همه ایشان فوت شدند، در حالیکه وعده‌‌‌ها را نیافته بودند، بلکه آنها را از دور دیده، تحیت گفتند و اقرار کردند که بر روی زمین، بیگانه و غریب بودند. ۱۴ زیرا کسانی که همچنین می‌گویند، ظاهر می‌سازند که در جستجوی وطنی هستند. ۱۵ و اگر جایی را که از آن بیرون آمدند، بخاطر می‌آوردند، هراینه فرصت می‌داشتند که (بدانجا) برگردند.۱۶ لکن الحال مشتاق وطنی نیکوتر یعنی (وطن) سماوی هستند و از اینرو خدا از ایشان عار ندارد که خدای ایشان خوانده شود، چونکه برای ایشان شهری مهیا ساخته است. ۱۷ به ایمان ابراهیم چون امتحان شد، اسحاق را گذرانید و آنکه وعده‌‌‌ها را پذیرفته بود، پسر یگانه خود را قربانی می‌کرد؛۱۸ که به او گفته شده بود که «نسل تو به اسحاق خوانده خواهد شد.» ۱۹ چونکه یقین دانست که خدا قادر بر برانگیزانیدن از اموات است و همچنین او را در مثلی از اموات نیز باز یافت. ۲۰ به ایمان اسحاق نیز یعقوب و عیسو را در امور آینده برکت داد. ۲۱ به ایمان یعقوب در وقت مردن خود، هر یکی از پسران یوسف را برکت داد و بر سر عصای خود سجده کرد. ۲۲ به ایمان یوسف در حین وفات خود، از خروج بنی اسرائیل اخبار نمود و درباره استخوانهای خود وصیت کرد. ۲۳ به ایمان موسی چون متولد شد، والدینش او را طفلی جمیل یافته، سه ماه پنهان کردند و از حکم پادشاه بیم نداشتند. ۲۴ به ایمان چون موسی بزرگ شد، ابا نمود از اینکه پسر دختر فرعون خوانده شود، ۲۵ و ذلیل بودن با قوم خدا را پسندیده‌تر داشت از آنکه لذت اندک زمانی گناه را ببرد؛ ۲۶ و عار مسیح را دولتی بزرگتر از خزائن مصر پنداشت زیرا که به سوی مجازات نظر می‌داشت. ۲۷ به ایمان، مصر را ترک کرد و از غضب پادشاه نترسید زیرا که چون آن نادیده را بدید، استوار ماند. ۲۸ به ایمان، عید فصح و پاشیدن خون را بعمل آورد تا هلاک کننده نخست زادگان، بر ایشان دست نگذارد. ۲۹ به ایمان، از بحر قلزم به خشکی عبور نمودند واهل مصر قصد آن کرده، غرق شدند. ۳۰ به ایمان حصار اریحا چون هفت روز آن را طواف کرده بودند، به زیر افتاد. ۳۱ به ایمان، راحاب فاحشه با عاصیان هلاک نشد زیرا که جاسوسان را به سلامتی پذیرفته بود. ۳۲ و دیگر چه گویم؟ زیرا که وقت مرا کفاف نمی‌دهد که از جدعون و باراق و شمشون و یفتاح و داود و سموئیل و انبیا اخبار نمایم، ۳۳ که از ایمان، تسخیر ممالک کردند و به اعمال صالحه پرداختند و وعده‌‌‌ها را پذیرفتند و دهان شیران را بستند، ۳۴ سورت آتش را خاموش کردند و از دم شمشیرها رستگار شدند و از ضعف، توانایی یافتند و در جنگ شجاع شدند و لشکرهای غربا را منهزم ساختند. ۳۵ زنان، مردگان خود را به قیامتی باز یافتند، لکن دیگران معذب شدند و خلاصی را قبول نکردند تا به قیامت نیکوتر برسند. ۳۶ و دیگران از استهزاها و تازیانه‌‌‌ها بلکه از بندها و زندان آزموده شدند. ۳۷ سنگسار گردیدند و با اره دو پاره گشتند. تجربه کرده شدند و به شمشیر مقتول گشتند. در پوستهای گوسفندان و بزها محتاج و مظلوم و ذلیل و آواره شدند. ۳۸ آنانی که جهان لایق ایشان نبود، در صحراها و کوهها و مغاره‌‌‌ها و شکافهای زمین پراکنده گشتند. ۳۹ پس جمیع ایشان با اینکه از ایمان شهادت داده شدند، وعده را نیافتند. ۴۰ زیرا خدا برای ما چیزی نیکوتر مهیا کرده است تا آنکه بدون ما کامل نشوند.

------- زیرنویس -------

۱۱: ۳ ← پیدایش ۱: ۱؛ مزامیر ۳۳: ۶ و ۹؛ یوحنا ۱: ۳

۱۱: ۴ ← پیدایش ۴: ۳-۱۰

۱۱: ۵ ← پیدایش ۵: ۲۱-۲۴

۱۱: ۷ ← پیدایش ۶: ۱۳-۲۲

۱۱: ۸ ← پیدایش ۱۲: ۱-۵

۱۱: ۹ ← پیدایش ۳۵: ۲۷

۱۱: ۱۱ ← پیدایش ۱۸: ۱۱-۱۴، ۲۱: ۲

۱۱: ۱۲ ← پیدایش ۱۵: ۵، ۲۲: ۱۷، ۳۲: ۱۲

۱۱: ۱۳ ← پیدایش ۲۳: ۴؛ اول تواریخ ۲۹: ۱۵؛ مزامیر ۳۹: ۱۲

۱۱: ۱۷ ← پیدایش ۲۲: ۱-۱۴

۱۱: ۱۸ ← پیدایش ۲۱: ۱۲

۱۱: ۲۰ ← پیدایش ۲۷: ۲۷-۲۹ و ۳۹-۴۰

۱۱: ۲۱ ← پیدایش ۴۷: ۳۱ تا ۴۸: ۲۰

۱۱: ۲۲ ← پیدایش ۵۰: ۲۴-۲۵؛ خروج ۱۳: ۱۹

۱۱: ۲۳ ← خروج ۲: ۲، ۱: ۲۲

۱۱: ۲۴ ← خروج ۲: ۱۰-۱۲

۱۱: ۲۸ ← خروج ۱۲: ۲۱-۳۰

۱۱: ۲۹ ← خروج ۱۴: ۲۱-۳۱

۱۱: ۳۰ ← یوشع ۶: ۱۲-۲۱

۱۱: ۳۱ ← یوشع ۲: ۱-۲۱، ۶: ۲۲-۲۵

۱۱: ۳۲ ← داوران ۶: ۱۱ تا ۸: ۳۲، ۴: ۶ تا ۵: ۳۱، ۱۳: ۲ تا ۱۶: ۳۱، ۱۱: ۱ تا ۱۲: ۷؛ اول سموئیل ۱۶: ۱؛ اول پادشاهان ۲: ۱۱؛ اول سموئیل ۱: ۱ تا ۲۵: ۱

۱۱: ۳۳ ← دانیال ۶: ۱-۲۷

۱۱: ۳۴ ← دانیال ۳: ۱-۳۰

۱۱: ۳۵ ← اول پادشاهان ۱۷: ۱۷-۲۴؛ دوم پادشاهان ۴: ۲۵-۳۷

۱۱: ۳۶ ← اول پادشاهان ۲۲: ۲۶-۲۷؛ دوم تواریخ ۱۸: ۲۵-۲۶؛ ارمیا ۲۰: ۲، ۳۷: ۱۵، ۳۸: ۶

۱۱: ۳۷ ← دوم تواریخ ۲۴: ۲۱

ایمان

ایمان 

واژه ”‏ایمان“ در کتاب مقدّس‏ به مفهوم ایمان به خداوند است؛ هر چند در عهد جدید به مفهوم ایمان به مسیح نیز می‏باشد. ایمان همچنین اعتقاد راسخ به درستی تعالیم مسیح و اعتقاد به این حقیقت است که ما توسط مرگ مسیح نجات یافته‏ایم. ‏ 
ایمان صرفا یک تفکر استوار و نیرومند نیست. این توکل کامل به خداوند است. این خود را وابسته به خدا دانستن است. برای مثال، فرض کنید ما به پلی می‏رسیم و شخصی به ما می‏گوید از روی پل عبور کنیم، ما به محکم بودن یا نبودن این پل مطمئن نیستیم ، اما اگر برای عبور از پل دچار ترس شویم، این نشان می‏دهد که ما فاقد ایمان به آن شخص هستیم. ایمان یعنی عبور نمودن از روی پل. 
ما بواسطه ایمان نجات یافته‏ایم ‏(افسسیان ۲: ۸). ما از طریق ایمان صاحب تمامی برکات روحانی شده‏ایم. ‏لیکن بدون ایمان تحصیل رضامندی او محال است (عبرانیان ۱۱: ۶). و هر چه از ایمان نیست گناه است (رومیان ۱۴: ۲۳). 
ایمان ما بی نهایت برای خداوند مهم است. داشتن ایمان به مفهوم این است که ما تکیه خود را نه بر خودمان بلکه بر خداوند قرار داده‏ایم. ‏ایمان ما از نظر خداوند به عنوان عدالت و پارسایی ما بشمار می‏آید (پیدایش ۱۵: ۶ و تفسیر آن مشاهده شود). خداوند بیشتر از اعمال نیکوی ما، از ما می‏خواهد تا فروتنانه به او وابسته باشیم. 
هر چند وقتی ما چنین ایمانی داشته باشیم طبیعتا اعمال نیکو نیز به دنبال آن خواهد آمد (افسسیان ۲: ۱۰). رؤیت اعمال نیکوی ما نشان از حقیقی بودن ایمان ما دارد. اگر ایمان ما سبب سوق دادن ما بسوی محبت و اطاعت از خداوند و انجام اعمال محبت آمیز نشود، آنوقت ایمان ما دروغین و باطل و یک ایمان مُرده است. یک چنین ”‏ایمانی“ سبب نجات ما نمی‏شود (متی ۷: ۲۱؛ غلاطیان ۵: ۶؛ یعقوب ۲: ۱۴-۱۷، ۲۳-۲۴).

مکاشفه فصل ۲ (ترجمه قدیم)

 مکاشفه   فصل ۲  (ترجمه قدیم)

  به کلیسای اَفَسُس  

 ۱ «به فرشته کلیسای در اَفَسُس بنویس که این را می‌گوید او که هفت ستاره را بدست راست خود دارد و در میان هفت چراغدان طلا می‌خرامد.۲ می‌دانم اعمال تو را و مشقت و صبر تو را و اینکه متحمل اشرار نمی‌توانی شد و آنانی را که خود را رسولان می‌خوانند و نیستند آزمودی و ایشان را دروغگو یافتی؛ ۳ و صبر داری و بخاطر اسم من تحمل کردی و خسته نگشتی. ۴ «لکن بحثی بر تو دارم که محبت نخستین خود را ترک ‌کرده‌ای.۵ پس بخاطر آر که از کجا افتاده‌ای و توبه کن و اعمال نخست را بعمل آور والا بزودی نزد تو می‌آیم و چراغدانت را از مکانش نقل می‌کنم اگر توبه نکنی. ۶ لکن این را داری که اعمال نِقُولاویان را دشمن داری، چنانکه من نیز از آنها نفرت دارم. ۷ «آنکه گوش دارد بشنود که روح به کلیساها چه می‌گوید: هر که ‌غالب آید، به او این را خواهم بخشید که از درخت حیاتی که در وسط فردوس خداست بخورد.

  به کلیسای اسمیرنا  

 ۸ «و به فرشته کلیسای در اسمیرنا بنویس که این را می‌گوید آن اول و آخر که مرده شد و زنده گشت. ۹ اعمال و تنگی و مفلسی تو را می‌دانم، لکن دولتمند هستی، و کفر آنانی را که خود را یهود می‌گویند و نیستند بلکه از کنیسه شیطانند. ۱۰ از آن زحماتی که خواهی کشید مترس! اینک ابلیس بعضی از شما را در زندان خواهد انداخت تا تجربه کرده شوید و مدت ده روز زحمت خواهید کشید. لکن تا به مرگ امین باش تا تاج حیات را به تو دهم. ۱۱ آنکه گوش دارد بشنود که روح به کلیساها چه می‌گوید: هر که غالب آید از موت ثانی ضرر نخواهد یافت.

  به کلیسای پَرغامُس  

 ۱۲ «و به فرشته کلیسای در پَرغامُس بنویس این را می‌گوید او که شمشیر دو دمه تیز را دارد. ۱۳ اعمال و مسکن تو را می‌دانم که تخت شیطان در آنجاست و اسم مرا محکم داری و ایمان مرا انکار ننمودی، نه هم در ایامی که انطیپاس شهید امین من در میان شما در جایی که شیطان ساکن است کشته شد. ۱۴ لکن بحث کمی بر تو دارم که در آنجا اشخاصی را داری که متمسکند به تعلیم بلعام که بالاق را آموخت که در راه بنی اسرائیل سنگی مصادم بیندازد تا قربانی‌‌‌های بتها را بخورند و زنا کنند. ۱۵ و همچنین کسانی را داری که تعلیم نقولاویان را پذیرفته‌اند. ۱۶ پس توبه کن والا بزودی نزد تو می‌آیم و به شمشیر زبان خود با ایشان جنگ خواهم کرد. ۱۷ آنکه گوش دارد، بشنود که روح به کلیساها چه می‌گوید: و آنکه ‌غالب آید، از من مخفی به وی خواهم داد و سنگی سفید به او خواهم بخشید که بر آن سنگ اسمی جدید مرقوم است که احدی آن را نمی‌داند جز آنکه آن را یافته باشد.

  به کلیسای طیاتیرا  

 ۱۸ «و به فرشته کلیسای در طیاتیرا بنویس این را می‌گوید پسر خدا که چشمان او چون شعله آتش و پایهای او چون برنج صیقلی است. ۱۹ اعمال و محبت و خدمت و ایمان و صبر تو را می‌دانم و اینکه اعمال آخر تو بیشتر از اول است. ۲۰ لکن بحثی بر تو دارم که آن زن ایزابل نامی را راه می‌دهی که خود را نبیه می‌گوید و بندگان مرا تعلیم داده، اغوا می‌کند که مرتکب زنا و خوردن قربانی‌‌‌های بتها بشوند. ۲۱ و به او مهلت دادم تا توبه کند، اما نمی‌خواهد از زنای خود توبه کند. ۲۲ اینک او را بر بستری می‌اندازم و آنانی را که با او زنا می‌کنند، به مصیبتی سخت مبتلا می‌گردانم اگر از اعمال خود توبه نکنند، ۲۳ و اولادش را به قتل خواهم رسانید. آنگاه همه کلیساها خواهند دانست که منم امتحان کننده جگرها و قلوب و هر یکی از شما را بر حسب اعمالش خواهم داد. ۲۴ لکن باقی ماندگان شما را که در طیاتیرا هستید و این تعلیم را نپذیرفته‌اید و عمقهای شیطان را چنانکه می‌گویند نفهمیده‌اید، بار دیگری بر شما نمی‌گذارم، ۲۵ جز آنکه به آنچه دارید تا هنگام آمدن من تمسک جویید. ۲۶ و هر که غالب آید و اعمال مرا تا انجام نگاه دارد، او را بر امّت‌ها قدرت خواهم بخشید ۲۷ تا ایشان را به عصای آهنین حکمرانی کند و مثل کوزه‌‌‌های کوزه گر خرد خواهند شد، چنانکه من نیز از پدر خود یافته‌ام. ۲۸ و به او ستاره صبح را خواهم بخشید. ۲۹ آنکه گوش دارد بشنود که روح به کلیساها چه می‌گوید.

------- زیرنویس -------

۲: ۷ ← پیدایش ۲: ۹؛ مکاشفه ۲۲: ۲؛ حزقیال ۲۸: ۱۳، ۳۱: ۸

۲: ۸ ← اشعیا ۴۴: ۶، ۴۸: ۱۲؛ مکاشفه ۱: ۱۷، ۲۲: ۱۳

۲: ۱۱ ← مکاشفه ۲۰: ۱۴، ۲۱: ۸

۲: ۱۴ ← اعداد ۲۲: ۵ و ۷، ۳۱: ۶۱؛ تثنیه ۲۳: ۴؛ اعداد ۲۵: ۱-۳

۲: ۱۷ ← خروج ۱۶: ۱۴-۱۵، ۱۶: ۳۳-۳۴؛ یوحنا ۶: ۴۸-۵۰؛ اشعیا ۶۲: ۲، ۶۵: ۱۵

۲: ۲۰ ← اول پادشاهان ۱۱۶: ۳۱؛ دوم پادشاهان ۹: ۲۲ و ۳۰

۲: ۲۳ ← مزامیر ۷: ۹؛ ارمیا ۱۷: ۱۰؛ مزامیر ۶۲: ۱۲

۲: ۲۶-۲۷ ← مزامیر ۲: ۸-۹